Het was het wachten waard: na tig keren van uitstel staan we zondag dan eindelijk met zijn vieren aan de start van de Venloop. Het enige minpuntje: het weer. Want 27 °C en volle bak zon is natuurlijk heerlijk. Alleen niet wanneer je 10 kilometer gaat rennen.

Eerste run samen

In de vroege ochtend reis ik samen met vriendlief af naar Venlo. Op de parkeerplaats bij de Kazerne spreken we af met onze Limburgse vrienden, samen nemen we de pendelbus naar het startgebied. Het is voor ons alle vier de eerste keer dat we de Venloop doen (voor mijn vriend en mij is het zelfs onze eerste run sámen, hoe leuk!). Alles is op en top geregeld in Venlo: van de (gratis) bussen tot aan de vele eet- en drinkgelegenheden en de schone toiletten (geen smerige dixies!).

Klaar voor de start

Nog een laatste flesje Spa en we verplaatsen ons naar het startgebied. Samen starten, dat is het plan. Dat doen we achteraan; in het laatste vak, bedoelt voor de lopers die verwachten dat ze langer dan 65 minuten over de 10K doen. Eigenlijk mag ik starten in het vak voor lopers die finishen tussen de 45 en 55 minuten. Op het moment van inschrijven was ik duidelijk topfit. Gezien het warme weer en mijn heupblessure (waar ik nog altijd bang voor ben) vind ik het helemaal niet erg om achteraan te starten.

Na het klinken van het Wilhelmus (de Venloop is dit jaar gastheer van het NK 10 kilometer op de weg) passeren we even na twaalven de startstreep.

De eerste kilometer gaat dwars door ‘het Stratumseind van Venlo’, waar het op dit tijdstip van de dag al erg gezellig is. Supporters staan links en rechts van het parcours, de straat is smal en het tempo… Dat zit er niet echt in. Ik merk dat ik sneller wil dan de massa waarin ik me begeef, maar ik kom niet voorbij mijn medelopers. Bij de meeste runs ga ik te snel van start, daar is vandaag geen sprake van.

Water, water, water

In kilometer twee worden de straten breder: ik kan wat mensen inhalen en kom lekker in mijn race. Vriendlief sprint er als een haas vandoor, al kan ik hem tijdens de eerste kilometers nog nét voor me spotten. De eerste kilometer loop ik een gemiddeld tempo van 6:52 min/km, de tweede kilometer is dat 5:49 min/km. Een wereld van verschil. De derde kilometer begin ik het warm te krijgen. De bewoners van de Venlose wijken zijn zo aardig om her en der de tuinsproeiers aan de zetten, ik pik ze allemaal mee. Heerlijk! En net voor het 5 kilometerpunt staat een post met water en sponsen, ook fijn voor de (o zo) nodige verkoeling.

Op kilometer 6 komen we op een punt dat wij de snelle(re) lopers tegemoet lopen: zij vervolgen het parcours in tegengestelde richting. En op die tegengestelde richting, aan de andere kant van de straat, zie ik opnieuw een drankpost staan. Met deze temperaturen ben ik eigenlijk best wel weer aan een nieuw bekertje water toe. Ik verwacht dat we de straat uitlopen en daar een U-turn maken, zoals dat bij de route van de Tilburg Ten Miles ook is. Maar helaas. We gaan linksaf, rechts, nog een keer rechtsaf, weer links en nog eens links, nog een stuk langs een water en pas bij kilometer 8 komen we bij deze drankpost, pfoe! Dat ‘pfoe’, dat zie ik later terug in mijn tempo wat op dat moment is teruggezakt naar 6:03 min/km.

Vriendlief, die net een paar minuutjes eerder binnen is, staat al op me te wachten. En even later komen ook onze Limburgse vrienden over de eindstreep. Venlo, wat hebben we genoten!