Mijn gro(o)t(st)e avontuur begon ruim drie weken geleden. Vrijdagochtend 27 september bracht papa-lief mij naar Den Bosch, waar ik op de trein naar Utrecht stapte. Na maandenlang trainen (nee, het is me geen moment gaan tegenstaan) ga ik nu eindelijk mijn grootste droom waarmaken. Op naar Berlijn, voor mijn allereerste marathon!

De treinreis

Ik sprak met Petra af te meeten op station Utrecht. We reizen met NS International naar Berlijn. En onze eerste trein, de intercity naar Amersfoort, vertrekt om 11.07 uur. We zijn allebei ruim op tijd. Maar een trein eerder naar Amersfoort pakken, mag helaas niet. We hebben geen flexibel ticket, en dan moet je je houden aan de tijd die op jouw geboekte treinkaartje staat. In Amersfoort maken we een overstap op de intercity naar Hannover. En daar stappen we over op de ICE-trein die ons uiteindelijk naar Berlin Hauptbahnhof brengt.

De treinreis duurt zes uur. Het is echt super relax om met de trein naar Berlijn te reizen, helemaal met de ICE. Mocht je van plan zijn om dit ook te doen, een kleine tip: reserveer vooraf je stoelen! Wij deden dit niet (en het kost maar een paar euro meer per ticket), maar wij hadden echt geluk (en een lieve conducteur, die voor ons de laatste vrije zitplaatsen zocht).

Naar het hotel

In Berlijn nemen we een taxi naar het hotel. Terwijl Petra en ik praten over de blauwe strepen op de weg, de markeringen van de marathon-route, laat de vriendelijke chauffeur ons alvast enkele highlights zien. We passeren Bellevue Palace: het officiële huis (paleis) van de president van Duitsland. En we rijden over de rotonde met de Siegessäule: een enorme zuil met een grote, gouden engel bovenop. Supermooi aangelicht door de zon. En ik weet dat dit één van de eerste punten is waar ik zondag met de marathon langs kom. Wauw!

De taxichauffeur zet ons af voor de deur van SORAT Hotel Ambassador, het hotel dat we boekten via Loopreizen.nl. Het heeft alles wat een marathoner in spé zich wensen kan: een bed, een ligbad met douche én het ligt op loopafstand van een metrostation. Daar gaan we dan ook direct naar toe, we hebben immers nog genoeg tijd om mijn startnummer op te halen.

Marathon Expo

Een routebeschrijving naar de Marathon Expo is niet nodig. Eenmaal uit de metro gestapt, lopen daar zoveel mensen met blauwe stoffen tasjes met het logo van de marathon erop. We hoeven ze alleen maar terug naar de ingang te volgen.

Binnen moet ik me legitimeren met paspoort en en afhaalbewijs. Petra mag helaas niet mee de hangaar in waar ik mijn startbewijs moet halen. Ik begrijp waarom: het is hier zó druk. Als iedere loper ook nog eens zijn of haar supporter(s) mee naar binnen zou nemen…

Twee grote hallen met allerlei merchandise moet ik door. Onder de (mini) Brandenburger Tor door, sluit ik aan in één van de rijen. Mijn startnummer wordt ter plekke geprint. Samen met een chip voor de tijdsregistratie neem ik het in ontvangst. Op weg naar de uitgang koop ik nog een fel oranje hardloopshirtje van Adidas, met daarop de Berlin Marathon.

Hier ga ik het zondag mee doen! Het wordt wel heel ‘echt’ nu.

Parcoursverkenning

In tegenstelling tot mijn eerdere plannen, lijkt het me zaterdagochtend een beter idee om de Frühstückslauf te laten gaan. Daarom pakken we de metro richting het startgebied van de marathon. Ik ben nooit eerder in Berlijn geweest en als ik érgens de zenuwen van krijg, is het van als ik vooraf niet weet waar ik precies moet zijn – of wat ik verwachten kan (terugdenkende aan mijn Egmond-avontuur). De metro brengt ons naar Potsdamer Platz. En vanaf daar lopen we naar de Brandenburger Tor en langs het startgebied naar het Reichstaggebouw.

Het weer is schitterend, in de zon is het zelfs warm. Ik val van de ene in de andere wauw!. Wat is Berlijn een imposante stad. Ruim, maar op één of andere manier is alles ook wel weer dicht bij elkaar. Vanaf de start van de marathon loop je bijvoorbeeld zo naar het zeven-kilometer-punt. En vanuit daar kijk je recht op de Fernsehturm, die de marathon op kilometer elf aandoet.

Bij de Brandenburger Tor sta ik nog even te dromen over hoe het is om hier zondag te finishen. Daarna lopen we via het Holocaustmonument terug naar de metro, om ’s middags Checkpoint Charlie en het bijbehorende museum te bezoeken. Een goede timing: wanneer wij binnen in het museum zijn, begint het buiten kei en kei hard te regenen. En het houdt niet meer op…

Raceday

Vol gezonde spanning schuif ik zondagochtend aan het ontbijt. Er staat een grote mand bananen klaar: hardloopvoer! Ik weet goed wat ik wel en wat ik vooral niet kan eten voordat ik aan een lange run begin. En heb daarom mijn eigen vertrouwde ontbijt meegenomen van thuis.

Ruim op tijd nemen Petra en ik de metro naar Potsdamer Platz, gelukkig is het nu nog droog. Nog twee uur voor de start.

Surprise!

We lopen naar het Reichstaggebouw, waar ik nog een beetje ontbijt en mijn mede-marathoners bestudeer. Tot er plots in mijn schouder wordt geknepen. Ik houd niet van verrassingen, maar dit is toch wel een hele leuke! Vriendlief is samen met zijn broertje en een maat van hem naar Berlijn afgereisd om me aan te moedigen. Hoe dan?! Ik geloof dat de verbazing van mijn gezicht af te lezen is. Zo lief!

Een uur voor de start. De laatste succeswensen van mijn supporters: ik ga het startgebied in, op zoek naar het startvak. Maar voordat ik ga beginnen aan mijn allereerste marathon, nog eerst even een toiletbezoekje. Ik sluit achteraan aan in de rij. En die is niet mis. Ik kijk de minuten af op mijn horloge.

Nog een halfuur voor de start. Oké, nog een halfuur. Dat zal ik toch wel halen? Nog een kwartier voor de start. Het wordt krap aan. Nog acht minuten voor de start. Er staan nog zes mensen voor me in de rij. Als die er allemaal een minuut over doen… En dan: kokhalzende geluiden uit één van de Dixi’s. Dat klinkt niet best.

Ik sta een beetje onhandig met één papieren zakdoekje in mijn hand. Een man achter me reikt me wat vochtig toiletpapier aan, “zul je wel nodig hebben”. Eindelijk, mijn beurt. Mijn God! Dit is met recht het allersmerigste toilet dat ik óóit gezien heb. Laat staan bezocht. Maar wat moet, dat moet. Ik heb deze ochtend in ieder geval een PR toiletbezoek gezet.

Naar de start

Ik sluit achteraan aan in startvak H, ik heb het gehaald. Langzaam bewegen we ons naar de start. Wat een mensenmassa! Dit is slechts één vak, en al groter dan heel de Tilburg Ten Miles bij elkaar. Onderweg naar de startstreep hangen grote schermen. Ze geven een mooi overzicht van alle deelnemers die nog mogen starten. Kippenvel, nu al! Dan is het moment daar. En start ik – in Berlijn – aan mijn allereerste marathon.

De eerste kilometers zijn redelijk droog. We lopen over de rotonde met de grote gouden engel, de Siegessäule. Ik ren tussen zoveel mensen in, dat ik het nu al warm heb. Jammer dat ik (bijna) geen muziek heb: mijn draadloze oortjes hebben er moeite mee om een goede verbinding met mijn iPhone te maken. Er zal wel iets teveel signaal in de lucht hangen, of zoiets. Als ik mijn rechter oortje uit doe en een beetje laat hangen, heb ik iéts van geluid. Beter iets dan niets. Maar er is zoveel te zien onderweg, dat ik mijn muziek niet mis.

Kilometer zeven

De straat wordt smaller en er staan meer en meer supporters langs de weg. De eerste zeven kilometer zitten erop. Ik weet dat Petra hier ergens zal staan, tussen de hele menigte aan supporters. Op het allerlaatste moment spot ik ze nog (en zij mij!).

Het leuke aan de Berlin Marathon is niet alleen de ambiance langs het parcours, maar ook de sfeer tussen de lopers onderling. Nog nooit kreeg ik van zoveel mede-lopers een high five of een boks. We rennen onder een viaduct door, waar op dat moment net een tram of metro overheen rijdt. Massaal gezwaai en gejoel. Van de lopers. We lopen door een tunneltje waar een drumbandje speelt. En iedereen klapt mee. Dit is zo mooi en dit voelt zo goed!

Ook leuk om onderweg op te letten, zijn de verschillende nationaliteiten die meelopen. De man voor me in de rij bij het ophalen van het startnummer kwam uit de V.S. Onderweg kom ik lopers uit de Filipijnen tegen en langs het parcours hoor ik verschillende keren “Vamos!” roepen.

Regen

En dan begint het te regenen. We zijn droog gestart en een buitje onderweg vind ik vaak wel prettig. Maar dit buitje is allang geen bui-tje meer te noemen. En het houdt niet op.

In mijn hoofd vervloek ik iedere regendruppel en ik baal bij elke stap die ik zet. Want ook mijn schoenen zijn allang niet droog meer. Ik ben nat, helemaal doorweekt, en ik heb het koud. Tot op het bot toe. En daar ben ik zó mee bezig, dat ik zelfs Petra niet zie staan op het eenentwintig-kilometer-punt (sorry!).

Op de helft

Eenentwintig kilometer. Jawel, ik ben al op de helft. Voordat ik het doorheb, zit er al een halve marathon op. Ik pak mijn tweede gelletje, die ik door de regen wat lastig open krijg. Ik besluit direct dat daar mijn focus niet meer ligt. Het wordt toch niet droog – so be it – en als ik me alleen maar loop te ergeren, gaat het nog een lange tweede helft worden.

Don’t break down, break away

Voordat ik aan mijn marathon begon, zag ik een mooie video op Facebook. Het gaat over het 25,5 kilometer punt, waar Eliud Kipchoge een jaar geleden uitbrak en uiteindelijk geschiedenis schreef. Wanneer ik dit punt passeer, ben ik nog lang niet op mijn breekpunt. Ik kan nog wel even mee. Maar het zinnetje “don’t break down, break away” heb ik onthouden. Voor wanneer ik het nodig heb.

Twaalf te gaan

Zelfs na 30 kilometer voel ik me nog fit. Mensen zeggen wel eens “een marathon begint pas na de 33”. Maar voor nu gaat alles nog lekker. Ik geniet weer. Van de deelnemers en van Berlijn. Langs het parcours staan veldbedjes opgesteld, voor de verzorgingsposten. Bij een aantal mensen worden de benen gemasseerd. Ik moet er niet aan denken daar te liggen: die bedjes zijn zeiknat! Dat moment realiseer ik me pas dat het gestopt is met regenen. Hé, het is droog! En het fijne aan die Dri-FIT hardloopkleding is dat die ook zo weer droog is.

De laatste vijf

Ik herken de omgeving waar ik loop. De KaDeWe en in de verte de Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche. Dit is in de buurt van ons hotel. En zelfs van deze afstand zie ik ze al staan: Petra en Maikel. Ik ben zo blij om ze te zien! Het geeft altijd veel energie als mensen onderweg je naam roepen. Maar (een) bekend(e) gezicht(en) doet nog zoveel meer. Helemaal na 37 kilometer.

Breekpunt

Op kilometer 38 staat een cheer zone van Adidas. Nog vier kilometer te gaan. Maar ik kan niet meer. Ik maak hardloop-bewegingen, maar voor mijn gevoel kom ik geen meter vooruit. Het zal er vast raar uitzien. Alles doet pijn en alles verzuurt. Een man rent naast me. We kijken elkaar aan. En denken hetzelfde.

De laatste drie kilometer. Tijd voor mijn laatste gelletje. Caramel Latte. Met cafeïne. Het geeft me net dat beetje energie dat ik nodig heb. Ik kan weer een stukje. Nog twee kilometer. Tenminste, volgens Runkeeper en mijn Garmin-horloge. Maar even later passeer ik het negenendertig-kilometer-punt. Hoe dan?! Tóch nog drie kilometer dus.

Ik ben nu ergens in de buurt van de Potsdamer Platz. En deze laatste kilometers gaan heel erg langzaam. Ik ren langs een supermooi gebouw. Konzerthaus, staat erop. Ik weet dat het nu niet ver meer kan zijn. Maar hoever ik nog moet, durf ik niet te zeggen.

“I’m a mother of six childs”, staat achterop het shirt van een vrouw die ik langzaam inhaal. Respect, denk ik. Terwijl ik ze voorbij ga, zegt ze nog iets tegen me. Ik kan het alleen niet verstaan.

Naar de finish

In de verte zie ik de Brandenburger Tor. “Thanks for making me a fighter”, zingt Christina Aguilera door mijn ene oortje wat het nog half doet. Ik krijg tranen in mijn ogen. Dit is zo gaaf, dit is zo mooi. Ik kán dit! Precies onder de Brandenburger Tor liggen matten, voor tijdsregistratie. Verwarrend, maar ik weet dat ik er nog niet ben. Een heel klein stukje nog. ZIEL. In de verte zie ik ‘m staan. De finish!

Ik klok af. 04:35:28 I did it!

Ik ben op. Ik ben blij. En voel me onoverwinnelijk. I am a #BerlinLegend.