Iedereen die me een beetje kent, weet dat de (hele) marathon bovenaan mijn verlanglijstje prijkt. Zo’n 8 jaar geleden raakte ik besmet met het ‘hardloop-virus‘. En sindsdien staat er een PR op iedere (officiële) afstand. Op één na…

De 33-jarige Keniaan Eliud Kipchoge verbetert in 2018 het wereldrecord op de marathon. In Berlijn. Zo ontzettend knap! En dan te beseffen dat de beste man precies even oud is als ik. Hoezo ben je na je 30^ste ‘op je retour’? En hoe gaaf zou het zijn om zélf te finishen bij de Brandenburger Tor? Gaat mijn eerste marathon er dan gelijk eentje in het buitenland worden? En dan ook meteen één uit het lijstje ‘Big Six’ Marathons?

Loterij

Je kunt niet zo maar deelnemen aan de Marathon van Berlijn. In ieder geval niet via de reguliere, officiële weg. Via een reisorganisatie kun je altijd wel aan een gegarandeerd startbewijs komen, inclusief compleet verzorgde (en dus dure) reis. Maar wil je op eigen gelegenheid gaan, dan kun je meeloten. Hetzelfde principe als bij de Nijmeegse Vierdaagse, zeg maar.

Op woensdag 17 oktober opent de inschrijving voor de Grote Loterij. Inschrijven kan tot 7 november, maar ik waag het er al gelijk die woensdagavond op. Ik verlies me in de voorpret en boek er gelijk een hotelletje bij. Op loopafstand van de startfinish. Wel eentje die ik weer kosteloos kan annuleren, mocht het feest niet doorgaan.

En dan is het wachten geblazen. Vanaf 29 november wordt iedereen die zich heeft ingeschreven geïnformeerd, belooft de marathon-organisatie in de automatische inschrijfbevestiging. Dus fingers crossed, anderhalve maand lang.

Het winnende lot?

De bewuste donderdag word ik wakker: vandaag is de dag! Op mijn computer op het werk heb ik een extra tabje openstaan in de browser: aan het cijfer bij het rode envelopje zie ik wanneer er een e-mail binnenkomt. En op Twitter heb ik een zoekopdracht op #BerlinMarathon openstaan. Daar komen stuk voor stuk positieve Tweets voorbij: allemaal mensen die het nieuws kregen dat ze ingeloot zijn. Het maakt me blij, dit zou ‘m wel eens kunnen worden! Rond half zes sluit ik mijn computer af: nog geen digitale post uit Duitsland. Maar geen nieuws is goed nieuws en ik pak de Smart naar Oisterwijk.

De Marathon van Berlijn is erg populair en is dan ook ieder jaar steevast uitverkocht. Ik meen dat zo’n 40.000 hardlopers van over heel de wereld de 42,195 kilometer in de Duitse hoofdstad mogen rennen. Maar niet alle 40.000 beschikbare startnummers worden vergeven middels de loting: er is sowieso al aantal startbewijzen gereserveerd voor snelle lopers. Als ik eerder een officiële marathontijd onder de 3 uur had gezet, hoefde ik nu niet deel te nemen aan de loting en mocht ik gegarandeerd starten. Een deel van alle startbewijzen is beschikbaar gesteld voor touroperators. En dan is er nog een aantal gereserveerd voor goede doelen organisaties: wanneer je een bedrag van pakweg € 2.500,- ophaalt, kun je met een goed doel meelopen en ben je op die manier ook verzekerd van deelname.

Batches

Hoeveel mensen er meeloten voor een startbewijs? Geen idee. Wat ik wel weet is dat de marathon-organisatie al deze mensen, stuk voor stuk, een e-mail stuurt met de uitslag. Natuurlijk gaat dat geautomatiseerd. Maar als er een hele bulk met mails wordt uitgestuurd, dan wordt dat in delen (in batches) gedaan. Om te voorkomen dat de mailserver eruit klapt. Dus ook bij deze grote groep e-mailberichten is er bij het verzenden aangegeven dat het in delen moet gebeuren, vanaf donderdag 29 november tot en met maandag 3 december. Zodoende hoeft het dus niet zo te zijn dat ik vandaag al hoor of ik september 2019 aan de start in Berlijn sta…

Na het avondeten ververs ik toch nog even mijn inbox. En ‘ping’. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap! Want daar is ‘ie: de mail waar ik zo naar uitgekeken heb. De mail met het verlossende antwoord.

BerlOUT

Het bericht komt keihard binnen. Een hele teleurstelling. Mijn lot was duidelijk niet het winnende. Die avond is er niks wat me nog opvrolijkt. Toch lees ik nog even verder. Want you still have a chance, staat er. Mijn concentratie is donderdagavond afgezakt tot ver onder het nulpunt, maar de volgende ochtend kom ik erachter dat er nog 1.000 startbewijzen beschikbaar komen. Die zijn 65 euro duurder, maar dat bedrag gaat rechtstreeks naar een goed doel in Duitsland. Prima! Duizend stuks is weinig, maar ik heb nog een kans(je). Woensdagochtend gaan ze in de verkoop. En het is het proberen waard.

Om het leed van de avond ervoor iets te verzachten, schrijf ik me op vrijdag in voor de Egmond Halve Marathon. Die wilde ik eigenlijk gaan lopen als training voor de Marathon van Berlijn, maar hij is inmiddels bijna uitverkocht. En te leuk om (ook) aan mijn neus voorbij te laten gaan.

De laatste startbewijzen

Woensdagochtend, 5 december, om 9 uur worden de laatste 1.000 startnummers verkocht. En al (ruim) voor negenen zit ik paraat achter mijn laptop. Is het me ditmaal wel gegund? Het zou een leuk sinterklaascadeautje zijn. Ik weet dat de kans erg klein is: voor een show van een groot artiest in de Amsterdam Arena zijn wel meer dan 1.000 tickets te koop. En die zijn al vaak binnen tientallen minuten weg.

In een nieuwsbericht op de website van de Marathon van Berlijn moet een link verschijnen naar de site waar de startbewijzen aangeboden worden. Drie minuten over negen, na vele malen verversen: geen link. Op Facebook melden zich meer mensen die de link ook niet kunnen vinden. Zes minuten over negen. Op de homepage van de website van de Marathon van Berlijn zie ik een button staan die me doorverwijst naar de betreffende site. Ik word in een wachtrij geplaatst… Maar helaas, te laat. Nog voordat ik door de wachtrij heen ben, krijg ik een melding op mijn laptopscherm dat alle startbewijzen vergeven zijn. Een dubbele BerlOUT. Balen!

Ik had zó ontzettend graag in 2019 mijn eerste (hele) marathon gelopen. Petra vraagt me op WhatsApp wat ik nu ga doen. Is Rotterdam anders geen optie? Daar had ik zelf ook al aan gedacht. Maar #DeMooiste is al over vier maanden. En met ook nog een wintersportvakantie in het vooruitzicht ben ik bang dat dat – wat trainen betreft – niet te doen is. En eigenlijk heb ik nog steeds mijn zinnen gezet op Berlijn… Ik heb nu gewoon even de tijd nodig om de teleurstelling achter me te laten, voordat ik me kan richten op nieuwe doelen.

Driemaal is scheepsrecht

Maar dan zegt Petra dat ze wel mee wil gaan. Als supporter. Wat een verrassing! In het weekend zoek ik alles uit: met welke reisorganisatie we het beste kunnen gaan, welke hotels er worden aangeboden (en hoe ver ze van de start/finish en andere belangrijke marathon-locaties vandaan liggen), waar en wanneer je je startbewijs moet ophalen. Ik krijg er steeds meer zin in.

BerlIN!

Uiteindelijk boeken we de reis. Na een dubbele BerlOUT tóch nog naar BerlIN. Nog (iets langer dan) negen maanden en we staan aan de start bij de Brandenburger Tor. Knijp me even, want ik kan het nog niet helemaal geloven. Negen maanden voor voorbereiding en training. Negen maanden. En ik ren mijn eerste marathon. In Berlijn!