Sommigen noemen mij Erik. Ik noem mijzelf regelmatig Borrie. Borrie, als in vreetborrie. Als in veelvraat. Want, ook al passeert de wijzer van de weegschaal tegenwoordig amper de 50 (en zou je het dus eigenlijk niet zeggen): eten is mijn hobby. Gelukkig is hardlopen dat óók. (anders kon je me nu rollen)

Bewuste keuzes

Met een (najaars)marathon in het vooruitzicht, is het tijd voor bewuste(re) keuzes. Een marathon is immers zoveel meer dan ‘het lopen van de afstand’, dan de race zelf. De weg er naartoe, die is minstens zo indrukwekkend. En Borrie? Nee, die kan daarin niet mee.

A little bit goes a long way

Het is zeker niet zo dat mijn leven nú al gedirigeerd wordt door die marathon in november. Maar het zijn de kleine dingen waar het ‘m in zit. Twee liter water per dag (ook in het weekend). Genoeg fruit. Verse groente. Eten in proportie (niet tot de pan leeg is). En ’s avonds op de bank niet in één keer die hele reep Tony’s wegsnaaien. Bye bye, Borrie.

Knop omzetten

De hele maand mei mocht ik nog eten wat ik wilde. En zondagavond gaf ik Borrie een symbolisch afscheid. Bij Happy Italy, de plek waar Borrie op zijn best is. En daar heb ik nog even van genoten. Want behalve Borrie’s afscheid, was dit in maanden ook weer mijn eerste keer ‘uit eten’ op een terras. En sinds lange tijd weer eens een biertje van de tap. (het voelde haast als vakantie)

Maar per 1 juni is de knop om. Bij de (voorzichtige) start van mijn trainingsschema, horen ook bewuste keuzes. En behalve met dat trainingsschema, start ik ook weer met mijn blog – waarin ik je meeneem op weg naar de finish!