Eén van mijn hoogtepuntjes van de nazomer is de (Halve) Marathon van Eindhoven. Dit jaar zou mijn vijfde deelname op rij worden. En onder het mom van ‘afbouwen’, moet dat best wel kunnen: een halve, precies twee weken na je eerste hele. Waarom zou ik het niet doen? Zo’n drieënhalve week voordat ik naar Berlijn vertrek, schrijf ik me in. Ik heb er zin in!

After Berlijn dip

Stel je voor: je hebt een doel. Een droom. En negen maanden lang leef je daar ontzettend naar toe. Je moet er veel voor doen (ook veel voor laten). En eindelijk is Het Moment daar! Daarna: trots. En thuiskomen, met een dikke medaille om je nek. Nagenieten. Maar ook: weg doel, weg droom. De eerste weken na Berlijn zit ik in een klein dipje. En zodoende heb ik na mijn eerste marathon ook weinig zin in Eindhoven. Wat stelt de mensenmassa op Stratumseind nu voor, vergeleken met finishen onder de Brandenburger Tor?

Omdat ik me heb ingeschreven, én omdat Petra meegaat, vertrekt op zondag 13 oktober de trein naar Eindhoven. Lees: met mij erin. Ik heb besloten mijn fel oranje shirtje te dragen, die van de Berlin Marathon. Een snelle tijd zit er vandaag niet in, ik voel aan alles dat ik nog herstellende ben. Dan maar 21 kilometer lang shinen.

Keerpunt

De start is om 14.00 uur en de eerste vijf kilometers, die gaan wel. Het is warm, maar dat is voor nu oké (na Berlijn ben ik wel klaar met al die regen). Maar na die eerste vijf wordt het moeilijk… Geeft niet, heb ik op een normale zondagochtend ook wel eens. En ik heb altijd zo’n “keerpunt” na zeven, zeg acht, kilometer. Ben ik daar voorbij, dan kan ik blíjven lopen. Ik neem me voor dat dat vandaag ook zo is.

Maar makkelijker wordt het niet. Ook niet na acht kilometer. Ik weet dat mijn vader komt supporteren, en dat hij – speciaal voor mij – helemaal op de fiets naar Eindhoven komt. Hij zal ergens na kilometer 12 staan. En dat is nog maar vier kilometer. Doorlopen, dus!

Onderweg krijgen steeds meer mensen het moeilijk, en de ene na de andere loper belandt (oververhit) in de berm. Ik loop op een rustig tempo en neem bij iedere post een beker water. Maar wát heb ik het zwaar. Ik ren over de Oirschotsedijk richting Strijp-S, normaal altijd zo’n fijn stuk: een lekkere lange, rechte weg waarbij het aantal toeschouwers steeds meer en meer wordt. Vandaag is het afzien.

Pijn

Petra staat me op te wachten ter hoogte van het politiebureau. Nog maar een paar kilometer te gaan. Achteraf hoor ik dat ik er op dat moment nog fief bijloop. Zo voelt het niet. Alles, maar dan ook echt álles, doet zeer. Mijn voeten, mijn kuiten, mijn bovenbenen. Het allerergste zijn mijn enkels en dan vooral die rechter. Bij iedere stap voelt het alsof die gaat breken. Verre van fijn, maar ik ben er bijna. En bovendien geen quitter.

Over de Markt, een highfive in de cheerzone. Op het einde van Stratumseind – met een hoop blauw-blauw, toeters en bombarie – word ik nog ingehaald door de beste loper van de 10 kilometer. En dan eindelijk: de finish is in zicht!

Harde les

Een prestatie. Dat is niet áltijd een indrukwekkende afstand, of een snelle tijd. Nee, een halve marathon precies twee weken na je eerste hele. Da’s pas een prestatie. Ook niet voor herhaling vatbaar. Gelukkig is mijn enkel nog heel, maar dit was een hele harde les. En een tip voor iedereen die een marathon gaat lopen: neem je herstel. Dat ga ik nu in ieder geval ook doen.